Mosterd na de maaltijd
(een genuanceerde mening over de wereld)

Theo van Gogh is dood. Het is, zoals Martin Bril vandaag terecht vaststelde, namelijk exact een week geleden dat ‘een of andere Marokkaan’ Theo executeerde. Lekker gegeten? Dan nu de spreekwoordelijke mosterd.
Ten eerste is het niet zo maar een of andere Marokkaan, was dat maar zo. Als het maar gewoon een of andere Marokkaan was, konden we lekker generaliseren, hetgeen het debat over vooroordelen lekker gemakkelijk zou maken. Nederlanders zijn fascisten zonder enig respect voor al die klote geitenneukers en al die klote geitenneukers hebben geen respect voor die fascisten. Was het maar zo simpel, dan konden we elkaar fijn de hele dag voor rotte vis uit maken of elkaar neersteken cq schieten.
Helaas, zo simpel is het niet, er schijnen ook goeie Nederlanders te zijn, en ook onder de Marokkanen, Turken, Afghanen en allerhande andere allochtonen lopen keurige meneren en mevrouwen rond. Jammer, jammer, jammer, waar gaat het heen met deze wereld.
Dat zal ik u zeggen. Het paradoxale aan deze wereld is dat, hoe meer de wetenschap ontdekt, hoe meer de politiek naar het centrum schuift, in woord, beeld en daad, hoe intelligenter we worden, met computers en robots en mobiele telefoons, hoe meer we afstompen, hoe minder het ons interesseert.
Nederland ontleest, Nederland kijkt niet meer naar het journaal maar naar Hart van Nederland, het maakt Nederland niet meer uit en slechts een handjevol mensen lijkt te weten wat goed is voor dit land en zegt begaan te zijn met het lot van anderen.
Laat mij u zeggen, er is geen lotbegaandheid meer. De meeste mensen hebben het al moeilijk met empathie.
Als iemand mij vraagt: ‘wat vind u er nu van?’ dan zeg ik: ‘De platheid, de lelijkheid, de verachtelijke teneur van de wereld waarin ik leef, van de mensen die handelen in en uit angst, van fanatici, de stompzinnigheid, van stomme journalisten die de verkeerde verhalen schrijven, van Theo van Gogh die afschuwelijke dingen schreef, van zijn moordenaar, van zijn sociale kring die van de voorbereidingen, gehoord, geweten en geholpen moet hebben, alle viezigheid die ik om mij heen zie, wurgt me. Maar jullie krijgen mij niet klein, klootzakken, rottige gemene klootzakken. Jullie zijn mij niet waard. Ik haat jullie allemaal tot op het bot, maar ik weiger toe te geven aan de bijna alles verzengende drang om terug te slaan, om te moorden, te verkrachten, te brandschatten en te verwoesten. Ik weiger dit, omdat ik niet wens te verworden zoals jullie. Maar zowaar ik hier dit zit te tikken, met het raam open, ik weet dat ik dat wil. Er is niets dat ik liever zou willen, dan zo te zijn als jullie, fanatiek, niets ontziend, meedogenloos, wreed. Ik weet het, omdat ik hij zie doen, elke nacht in mijn dromen.’