Telemoeilijkheden

Ik heb altijd de filosofie gehanteerd dat wanneer iets werkt, het goed genoeg is. Zo had ik dus een Alcatel One Touch Easy, een computer uit het jaar nul en een televisie met een 14 inch beeldbuis. Daar nam ik dus allemaal genoegen mee. Zo ook met mijn Alcatel One Touch Easy. Ik kocht het ding (gratis bij een Hi Prepaid pakket) in de lome zomer van 1999 en hij deed het altijd prima. Ik kon ermee smssen, bellen en dat was het. Niets meer, niets minder.

Mijn telefoon was mijn steun en toeverlaat toen ik op kamers ging. Ik belde paps en mams wanneer ik geld nodig had en smste vrienden als de eenzaamheid het betere van mij dreigde te krijgen. Ik zette hem ’s avonds trouw in zijn oplader en zei dan lieve woordjes tegen haar.
Naarmate de maanden, jaren werden en de jaren stevig op hun eerste lustrum afstevenden begon mijn telefoon stilletjes te sputteren. Ik kreeg wat moeite met de batterij: hij gaf niet meer goed aan hoe vol die zat waardoor hij in eens van drie naar nul streepjes ging. Het gevoel dat ze ziek was werd als maar sterker. En het gevoel dat ze het niet lang meer zou maken was de afgelopen maanden erg toegenomen. Het moment van haar dood was afgelopen woensdag.

Haar dood doet me nog steeds pijn. Ik pakte woensdagavond mijn eigen lieve Alcatel One Touch Easy (in Nederland bekend onder de naam swing 200) en betrapte het ding op uitstaan. Dit was niet ongewoon: ze heeft een aan en een uitknop, dus ik gaf het ding het voordeel van de twijfel. Een verwoede poging mijn Swing aan te zetten gaf echter nul op het rekest. Een tweede verwoedde poging was echter wel succesvol en ik klikte snel naar mijn telefoonboekje. Eenmaal bij de naam van mijn slachtoffer aangekomen sloeg mijn ooit zo trouwe telefoontje terstond weer af. Een wat onorthodoxe vloek rolde uit mijn keelgat en ik zette de Alcatel One Touch Easy wederom aan (twee pogingen) en deed mijn telefoonboekje open. De Alcatel One Touch Easy sloeg weer af en ik door. Ik wierp het ding door de kamer heen, tegen de muur en het behoeft geen nadere uitleg dat hoeveel - pogingen ik ook ondernam - de Alcatel One Touch Easy helemaal niet meer aanging. Nadat ik de Nederlandse taal verrijkte met nog wat nieuwe schuttingtaal besloot ik dat het tijd was voor een nieuwe telefoon.

Donderdag liep ik de stad in, de jacht was geopend. Gewapend met een dikke portemonnee en een heerlijk warm gevoel van binnen wandelde ik door de Diezerstraat de winkel van Vodafone binnen. Een gladde snelle jongen begon een verhaal over de voordelen van Vodafone Live (wat dat is, is mij nog steeds onduidelijk maar het was iets met foto’s) en gaf mij een kaartje waarop stond dat ik met Vodafone Live ook in IJsland kon mmssen (?). Ik zei dat ik al die nieuwerwetse fratsen niet nodig had en vroeg naar een simpele telefoon. De jongen van Vodafone keek heel even verbaasd en schakelde vervolgens over op zijn no-nonsense-klanten praatje. Ik kreeg bijna een fototoestel aangesmeerd.

Nadat ik hyperventilerend de Vodafone winkel was ontvlucht liep ik bij Orange naar binnen. Ik dacht: een nieuwe provider, een frisse kijk op mobiele telefonie. Niets was minder waard, ondanks een bubbelbad die gekunsteld in de muur zat verwerkt. De winkel was afgeladen met mensen die eigenlijk op school hadden moeten zitten. Ik besloot hier niet te blijven en liep door naar een verlaten Belcompany. Daar aangekomen wees ik de eerste de beste telefoon aan die niet al te lelijk (viel reuze mee) was waar klaarblijkelijk een radio op zat (altijd handig) en geen reet kostte (namelijk 0,- noppes, nada). ‘Kan ik hier mee bellen?’ vroeg ik voor de zekerheid. De verkoper garandeerde mij dat, zodra ik een abonnement had afgesloten, de telefoon geschikt was om mee te bellen. ‘Mooi,’ zei ik. ‘Pak hem dan maar voor me in, want het een cadeautje.’ Mijn opgeruimde – sommigen beweren ongeduldig – natuur bleek echter geheel ongefundeerd. Zo gemakkelijk was een nieuwe telefoon aanschaffen dus niet.

‘Heb je een legitimatie bewijs bij je?’ vroeg de jongen. Ik haalde mijn ID kaart te voorschijn. ‘Die is verlopen,’ beweerde de jongen. ‘Maar wel een leuke foto…’ Ik haalde mijn schouders op. ‘Nou en? Als ik bij de groetenboer een komkommer koop, hoef ik me toch ook niet te legitimeren?’ zei ik. ‘Ja, maar je gaat zo een contract tekenen,’ verzekerde de jongen. ‘O ja?’ vroeg ik. ‘Nou doe maar dan.’ ‘Ja, en daarvoor hebben we dus een geldig legitimatiebewijs nodig…’ Mopperend over de telecommunicatie ging ik naar het stadskantoor. Daar werd ik erop geattendeerd dat je voor het aanmaken van een ID kaart een pasfoto en vijf werkdagen nodig had. ‘Vijf werkdagen?!’ zei ik. ‘Vijf werkdagen,’ zei de mevrouw. ‘Als ik bij de groenteman een komkommer koop, hoef ik daar toch ook geen vijf werkdagen op te wachten?’ vroeg ik. ‘Nee, maar uw gegevens moeten helemaal worden opgevraagd en aangepast, en dan op zo’n kaartje worden geperst, en die moeten dan weer helemaal worden geplastificeerd en…’ het klonk als een klusje van twee minuten (computer een zoekopdrachtje geven en afdrukken die hap) bovendien was ik bij de laatste ID kaart die ik had laten aanmaken in vijf minuten het gemeentehuis van Warnsveld stralend uitgelopen en dat mijn paspoort (nota bene in de schoolvakantieperiode!) ook in dezelfde dag klaar was. Ik heb het toen maar opgegeven.

De volgende dag ben ik naar mijn ouders gegaan, waar mijn paspoort nog lag. In het plaatsje Zwolle is het ook leuk telefoons winkelen en ik liep – dom natuurlijk – de Primafoon winkel binnen. Kent u dat, lieve lezer? De Primafoon levert, naar eigen zeggen producten van betrouwbare topmerken, inclusief garantie’. Daar zou ik graag aan toe willen voegen: tegen exorbitant hoge prijzen.

Ik liep naar het rek met de mij bekende telefoon (die ik dus bij Belcompany voor niets kreeg) en zei – dom natuurlijk! – ‘die wil ik!’ ‘Mooi,’ zei de man. ‘Das dan 220 euro.’ ‘Pardon?’ zei ik. ‘KPN heeft een aanbieding hoor. Ik krijg hem voor niets bij een abonnement.’ ‘Ik ben de KPN niet,’ zei de verkoper van de Primafoon. ‘Hier kost die telefoon 220 euro en geen cent minder.’ Ik schoot in een rollende lach. Een groepje telefoonliefhebbers kwam kijken waarom maar ik heb het ze verteld waarom ik zo moest lachen. De verkoper keek me zo klantonvriendelijk mogelijk aan terwijl ik lachend naar de deuren beende. Tot nooit ziens, stelletje amateurs daar bij de Zutphense Primafoon.

Ik ging naar de T for Telecom. En ja hoor, daar lag hij: stralend in de vitrine. De Nokia 7210. Voor maar vijf euro bij een KPN 30 abonnement. Een verschil van 215 euro. En dat is zonder de aansluitingskosten (er moet kennelijk iets worden aangesloten).

Ondertussen bel ik mezelf helemaal wild met mijn polyfone ringtunes, toets en bellen. Pas maar op dat ik je nummer niet te pakken krijg, lieve lezer, want ik pak je en laat niet meer los. Ik weet mijn nummer nog niet uit mijn hoofd, anders had ik het hier opgeschreven in de hoop dat jullie me gingen bellen. Maar als jullie je nummers in de comments opschrijven bel ik jullie. Echt.