De overzeese brief

Errare heeft twee correspondenten in Guatemala. In een nieuwe rubriek de brieven die uw hoofdredacteur naar hen stuurde.

Dag stelletje alcoholisten,

hier alles okay. Het weer, om maar eens een halfslachtig cliche te noemen, laat zich omschrijven als saai. Saaaaaai. Grijze luchten waaruit het niet regent, weinig wind, geen mist. In drie woorden volslagen karakterloos herfstweer dus (we mogen derhalve niet klagen).

In de vier jaargetijden loopt alles op rolletjes. Er zijn ook helemaal geen problemen en iedereen communiceerd volslagen helder. Op de personeelsvergadering gisteren zijn wel geteld twee mensen gekomen, dus de beslissingen zijn unaniem aangenomen. (Of dit echt zo is weet ik niet; ik was niet bij de personeelsvergadering).

In de Zwolse kroegen rommelt het. Het zoemt. Gonst. Het lijkt wel alsof er iets gaande is waarvan ik niet dat het gaande is. Maar dat kan niet, want ik weet zeker dat er iets gaande is, dus dat kan het niet zijn. Maar er is iets. Zo zat ik gisteren in het vliegende paard mij onder 'Liever Verliefd' te bezatten (naar een Nederlandse romantische comedy gaan voor het verhaal bleek een slecht idee - ook dom, dit had ik na Phileine zegt sorry al moeten weten) toen er in de film een liedje van Abel (het broertje van de nu al legendarische Kain - dus niet Kane - ) werd gespeeld.
Zoals jullie fijne kenners des Lieds Neerlans weten zijn de begin regels van het nummertje 'Ik doe de deur dicht; straten lijken te huilen' waarop ik mijn mening geef over Abel en de film, en het leven in zijn algemeen. Laat ik het erop houden dat die mening zich niet in de bijster positieve hoek liet duwen.

Geschokt over zoveel boosheid werd ik door een van de slimmerikjes - die al een tijdje onbewust trachtte een van haar talloze Marlboro Lights in een van mijn oculaire organen te drukken - op geattendeerd dat hier sprake was voor - citaat: 'een metamefoor' - einde citaat. Vervolgens heb ik de meest geestige opmerking sinds de nu al legendarische : 'Oh, wat haat ik de mensheid. Nou ja, ik mag niet generaliseren. Alleen de Marrokanen dan.' en 'Hee, de spellingscorrector op mijn telefoon kent het woord nierdialyse niet', er zo stevig in gehouden dat de twee doosjes met hartritme stoornissen, een stevige migraine en samengeknepen billetjes voor de diaree naar huis zijn gegaan. (Dat van die billetjes zou ik overigens niet weten; sinds jullie naar Guatemala zijn gegaan heb ik niet meer naar billetjes gekeken.)

We dwalen af. Maar dat terzijde.
Op school gaat het wel zijn gangetje. Dat wil zeggen, er zijn gangen in de school. Veel meer zinnigs kan ik er niet over vertellen want ik kom er niet zo vaak en als ik er kom laat ik mij snel verleiden tot het sturen van mailtjes of het spelen van Battlefield, een spel waarbij het de bedoeling is zoveel mogelijk moffen af te schieten en vlaggetjes te veroveren. Verder zit ik op een losgaslagen vlot op een wilde rivier die mijn lessen spaans heten. Ik kom nog niet veel verder dan hablo anglais? en het schijnt dat de rest van mijn klas nu tienduizend werkwoorden kan vervoegen in drie verschillende tijden. Maar ik heb een niet te onderschatten voorsprong: mijn toewijding. Ik ben zo iemand die heel toegeweid zijn cerveza kan drinken, en daarmee heb ik mijn havo ook gehaald, dus hoe moeilijk kan spaans zijn?

Overigens zal ik vanaf december helemaal niet meer zo veel op school te vinden zijn: ik ga namelijk op stage. Ja, ik hoor jullie denken: wie is er zo gek om hem een kans te geven in het veld? Wel, je moet een ding weten van de Nederlandse journalistiek: er zijn maar drie soorten journalisten. Drie soorten, niet twee, niet vier, niet zeshonderdachttien. Drie, net als de vader de zoon en de heilige geest.

Er zijn goede journalisten, slechte journalisten en heel veel journalisten met een alcoholprobleem. En die laatste soort (overigens verreweg het grootste segment) is het erover eens dat iemand die hen bier geeft derhalve ook goed kan schrijven en een flexwerkplek verdient.
Bij Intermediair - een blad voor hogeropgeiden en managers - in deze, redactie wetenschap en techniek, beginnen: 1 december. Dus ik kan op mijn derde werkdag al taart (ik dacht of bosbessen-advocaat of rumrozijnenvlaai) meenemen ivb mijn verjaardag. Best een aardige binnenkomer leek mij.

Veel meer kan ik jullie mementeel even niet mededelen (ik krijg namelijk last van bloedende vingertopjes) en ik heb geen leuke breinbreker voor jullie opgezocht - ik weet namelijk hoeveel jullie daarvan houden.

Met vriendelijke groet,
Daniël Hoenderdos