Alles is publicabel

Hoever mag je gaan? Hoever mag ik gaan? Mag ik nu nog zeggen dat ik het niet erg zou vinden als Wouter Bos morgen een hersentumor blijkt te hebben? Of dat ik vind dat Geert het verdient om in een bizar auto-ongeluk om het leven moet komen?
Dat het onzin is lijkt mij evident. Dat ik er wederom lezers om zal verliezen ook. Dat ik morgen weer twee dreigbrieven uit mijn e-mailbox zal moeten verwijderen ook. Maar mág ik het zeggen? Mag ik het vinden? Mag ik er een podium aan geven? Het antwoord daarop is een stellig jazeker.

Ik mag het vinden (er zijn er zat waar ik elke avond om bid dat de here hen tot hem neme), al zullen anderen dat moreel verwerpelijk vinden. Ook dat mag je immers vinden. De mening is vrij. Evenals de meningsuiting. Die is ook vrij (smaad en laster daargelaten). Daarom is het mij gegeven om dit soort dingen te zeggen: ik vind dat moslims moeten worden vervolgd om hun minderwaardige geloof. Ik vind dat alle vrouwen, wit, zwart, geel of rood, dienstbaar moeten zijn aan de man (en specifieker: mij). Ik vind dat de Oekraïne stinkt. Ik vind sneeuw alleen leuk mits het elders valt. Ik heb niets tegen steenkoolwinning, maar niet in mijn achtertuin a.u.b. Ik vind Jan Wolkers een raaskallende ouwe gek. Ik vind lieden die ‘interne bedrijfsvoering en mediamanagement’ studeren vreemde apen. Ik vind homo’s slechts goed om een piemel in te flatsen.

Net zoals dat ik mag zeggen dat ik vind dat elke baard die op televisie opmerkingen dient te moeten maken zet alleen zichzelf voor gek en dat we niet zo overspannen moeten reageren. Alles is publicabel, en als de heren en dames politici anders vinden, dan gaan ze maar in Iran wonen.

Heeft de journalistiek dan geen enkele verantwoordelijkheid Daniël? Natuurlijk wel. Maar niet als het gaat om zaken te onthullen. En zeg nu zelf: Theo van Gogh een journalist? Hou toch op – het enige dat die man kon was schelden en beledigen. Vermakelijk, als het gaat om lieden die je het liefst zelf zou willen kwetsen, maar hoogst vervelend wanneer je tot die groepen behoort. Schelden doet wel degel;ijk pijn, en dat is misschien de enige overweging die de journalist moet maken, en dat is dus al wettelijk geregeld. De huidige discussie over Abdollah Ali van der Vaart of hoe heet die malloot (om het in de woorden van onze minister te vatten (belediging! Smaad!)) is dan ook je reinste verspilling van belastinggelden. Overigens voorspel ik dat ze dat, met het oog op de aanstaande belastingmeevaller (tegenwoordig vult de belastingdienst je formulier al in, dus dat levert de overheid weer aanzienlijk meer geld op) nog wel een paar kabinetten kunnen volhouden.