Rijke mazungu in arm Oeganda
Van onze correspondent Arne Doornebal

BULAGA - Voor mijn gevoel ben ik hier al een maand maar ik ben er pas. Na een belachelijk lange reis kwam ik op vliegveld Entebbe aan en werd gelijk daarna in een busje met tien Oegandezen naar Bulaga gebracht. Als het droog is zijn de zandwegen stoffig, waardoor velen stof in de longen krijgen. Als het regent, en dat doet het momenteel heel vaak, verandert alles in een enorme modderpoel. Ik zag dorpen waar twintig centimeter water in de straten stond. De ongelofelijke groenheid van dit land viel gelijk op.

De hoofdstad, Kampala is een onbeschrijflijk gekkenhuis. De ongelofelijke drukte op straat, de vele gaten in deweg, het lawaai: iedereen rijdt als een gek, vooral de taxi’s en brommertjes (boda boda’s). Er is net een nieuwe Shoprite supermarkt geopend, waar ze werkelijk alles hebben, alleen kunnen de meeste mensen het niet betalen. De mensen gaan tegen hun 45ste dood, eenderde van de jongeren heeft AIDS. Alles is primitief, vuilnis en rotzooi ligt overal. Het stinkt en het is goor.

Toch kun je, het prachtige natuurschoon van tropisch regenwoud in ogenschouw nemend soms bijna vergeten dat je op sandalen door de modder baadt. Het is werkelijk ongelooflijk mooi: bananenbomen overal, maar ook allerlei ander fruit zoals mango en zoet yakfruit (volgens mij niet in Nederland te koop) kun je gewoon in de natuur plukken.

Hoewel de meeste kinderen er redelijk normaal uitzien, zijn er ook met zichtbare tekenen van de alom heersende honger, zoals hongerbuikjes. Bij het kerstdiner was er eten voor iedereen. Hier en daar werden bordjes weggegooid of vielen om. Kinderen schraapten de restjes van de weggegooide bordjes af.

Ik doe er alles aan om niet als rijke westerling over te komen, want dan ziet men mij gelijk als doelwit. Dat doen ze toch wel, maar ik probeer toch in ieder geval bij de jongens waar ik mee samenwoon de indruk te wekken dat ik helemaal niet rijk ben. Dat vind ik persoonlijk het vervelendste van de situatie hier. Ik moet bij iedereen in proberen te schatten of ze gewoon aardig zijn, of dat ze me alleen maar mee vragen naar de kroeg als ik het drinken betaal.

De meeste kinderen hier in het dorp hebben nog nauwelijks een blanke gezien. Mazungu is het Oegandese woord voor blanke. De kinderen wijzen me na en roepen dat naar me: "Mazungu, Mazungu". En ook als ik een partijtje mee voetbal roepen ze dat. De kinderen lopen achter me aan, lachen me uit en klimmen in de boom om een mango voor me te plukken. Verder willen ze allemaal op de digitale foto gezet worden en dan zichzelf zien. Daar vechten ze om (ik had echt kraaltjes en spiegeltjes mee moeten nemen).

Arne Doornebal is verbonden aan het Kibanja project van Art for Development in Oeganda. Geregeld prominent op Errare humanum est zijn belevenissen.