Integraal uit de krant van vrijdag:

Geen stress in de wachtkamer

Door Daniël Hoenderdos

AMERSFOORT, 17 DEC.

Huisartsen voeren acties tegen het ,,afbraakbeleid'' van minister Hoogervorst. Ook in Amersfoort protesteren huisartsen mee. De patiënten hebben er weinig problemen mee.

Voor een blond meisje in een modieus vest komt de protestactie van haar huisarts op een goed moment. Ze had er een hard hoofd in, maar is vanwege de acties toch doorverwezen, vertelt ze in de wachtkamer van een Amersfoortse praktijk. Ze is blij: ,,Ik heb geen zin om hier nog vier weken mee rond te moeten lopen''.

Sinds gisteren voeren de huisartsen in regio Eemland actie. De ongeveer 175 huisartsen in de regio, die om en nabij de 300.000 patiënten bedienen, protesteren tegen wat zij het ,,demotiverende en frusterende afbraakbeleid'' noemen van minister Hoogervorst (Volksgezondheid). Door patiënten sneller dan normaal door te verwijzen naar specialisten en andere zorgverleners, proberen huisartsen de minister onder druk te zetten. Ook elders in het land vinden dergelijke acties plaats.

Voor de meeste patiënten op het ochtendspreekuur van de Amersfoortse praktijk zijn de acties van hun arts nieuw. De brieven met uitleg die op het verwarmingsrooster liggen worden in eerste instantie niet opgemerkt. Na lezing zeggen de meeste aanwezigen het met de huisartsen eens te zijn.

De dienstdoende huisarts, Jacob Mus, legt uit hoe de acties werken. De huisarts gebruikt in de dagelijkse praktijk altijd zijn ,,pluis/niet-pluis gevoel'' om zijn poortwachtersfunctie te vervullen. Is het wel pluis, dan wordt de patiënt aangeraden het nog een maandje aan te zien, is het niet pluis wordt de patiënt doorverwezen. Dat gevoel is een rekbaar begrip, legt Mus uit. Daarin speelt de wens van de patiënt een belangrijke rol: als ze per se willen, krijgen ze een verwijzing. Tijdens de acties wordt dat `pluisgevoel' wat enger gedefinieerd: patiënten worden eerder doorverwezen naar bijvoorbeeld specialist of fysiotherapeut.

En dat kost geld, rekent Mus voor. Een onderzoek zou circa 25 euro kosten, een afspraak met de fysiotherapeut of specialist 200. De tien patiënten die op grond van de acties vanochtend werden doorverwezen kosten zo 1.300 euro. ,,Maar de schatting is wel met de natte vinger, natuurlijk'', benadrukt Mus.

Van de kosten liggen de patiënten niet wakker. Een vrouw van middelbare leeftijd en een moeder met een negenjarige dochter (die volgens haar moeder vaak hoofdpijn heeft) krijgen dankzij de acties een verwijzing. Beiden zullen haar niet direct gebruiken. De moeder: ,,Ik kijk het nog even aan, tot na de feestdagen. Misschien is het stress. Als het niet overgaat, kan ik altijd nog bellen. Ja toch?'' De andere vrouw is bang voor de KNO-arts waar ze naartoe verwezen is, en gaat misschien helemaal niet.

Mus maakt alleen een uitzondering voor een man die voor aanvang van de acties al een afspraak maakte. Die behandelt hij nu zelf, terwijl hij hem als hij zich strikt aan de actie zou houden, zou moeten doorverwijzen. De man is opgelucht dat hij ,,gematst'' wordt. ,,Anders had ik weer naar het ziekenhuis gemoeten, daar een afspraak moeten maken, dan vervolgens daar weer tijd voor vrij maken enfin, veel gedoe.''

Op de vraag of Mus nu een gemakkelijk dagje heeft antwoordt hij sarcastisch lachend: ,,Een eitje''. Dan is hij weer serieus: ,,als u denkt dat ik het naar mijn zin heb gehad vandaag, hebt u het mis. Ik heb vandaag mijn poortwachterfunctie slecht gedaan en daarmee een deel van mijn beroep slecht uitgeoefend.'' Dat wil hij niet. ,,Maar ik kies ervoor om het nu te doen, zodat ik er in de toekomst niet toe word gedwongen.''