Steelse blikken

Vrouwen zijn vreemde wezens, lieve lezers, en er zijn er weinig die dat niet zullen beamen. Het ene moment krijg ik zin ze collectief af te zinken in de Marianatrog, het andere moment kunnen ze mij zonder er iets voor te doen ontroeren. Vooral heel kleine meisjes kunnen dat, die zijn nog niet verdorven. Maar sommige vrouwen blijven een deel van die onschuld behouden (of kunnen dat goed veinzen maar dat is mij om het even; ik word graag bedonderd).

Neem een treinreis van Enschede – een van die zeldzame plekken waar de vrouwen zich nooit geheel kunnen ontrukken aan een zekere boersheid die ik erg goed kan waarderen - naar Zwolle (zoals iedereen weet het mondiale centrum der culturen). Ter hoogte van Wierden waren onderhoudswerkzaamheden en dus reisde ik met de intercity naar Deventer (een trein die zou doorrijden tot Den Haag of Amsterdam ofzo, in elk geval iets randstedelijks, waar de vrouwen van mijn leeftijd er collectief in geslaagd lijken te zijn hun eigenheid op te offeren ten bate van een ronduit stuitende inwisselbaarheid).

Tegenover mij zat een blondine die er niet geheel in geslaagd was het haar volledig te kleuren en een soort omgekeerde highlights leek te hebben (of dit de bedoeling was of niet weet ik niet, ik houd immers van klassiek en al die nieuwerwetse poespas is – behalve de uit een of ander schimmig modehuis te Milaan of Parijs afkomstige naaktjurkjes die elke tien jaar terugkomen en dan nog minder lijken te verhullen dan de vorige editie (waar iedereen het toch wel over eens was dat dit het absolute kledijminimum was, maar dat geheel terzijde) – aan mij niet besteed).

Excuses voor de vele zijpaden, lieve lezer, maar het onderwerp nodigt daar natuurlijk toe uit (wie kan er niet uren over vrouwen mijmeren, dromen, ze voor zich zien, in gedachte tekenen, hun bewegingen bestuderen, ze als een film aan het netvlies voorbij doen flitsen, alsof je in een trein naar het voorbijtrekkende landschap tuurt enfin, we dwalen weer af). Terug naar de treinreis.

Daar zat ik de krant te lezen, maar door een sluwe truc, die ik van Dick Tracy geleerd had bestudeerde ik eigenlijk haar gezicht. Het was geen overdreven mooi gezicht (vrij standaard eigenlijk, maar met een moedervlekje op haar linker wang). Ze had blauwe ogen, keurig opgemaakt. Er was, om kort te gaan, helemaal niets mis mee, maar ook was ze niet gillend mooi. Ze zat afwisselend in een reader ofzo te bladeren en naar buiten te kijken.

Een paar keer maakten we oogcontact (ik ben er de man niet naar mijn blik af te wenden wanneer ik betrapt word op observeren hoewel ik dit in enkele gevallen wel degelijk doe). Samen glimlachten we dan een beetje naar elkaar om vervolgens de krant maar weer te gaan lezen respectievelijk het pittoreske Salland te bewonderen om haar gras en bomen.

Toen de trein station Deventer binnenrolde stond ik op, pakte mijn tas en verliet de coupé. Van bij de deur keek ik tussen de mensen en het raampje van de coupédeur door naar waar zij zat. Ze keek terug. Ik lachte lieflijk. Zij lachte ook lieflijk. Ik stapte uit. De trein reed weg. Door het raam van de trein zag ik haar naar het perron kijken. Of ze me zag weet ik niet, maar de glimlacht was nog altijd niet geheel van haar gezicht verdwenen.

Het begint een hobby van me te worden om steelse blikken te wisselen met schone meiskes. Vooral het openbaar vervoer is hiervoor een geschikte plek. De regels van het spel zijn simpel, zoek een meiske uit, het liefst een met mooie ogen en bekijk haar net opvallend genoeg dat ze het doorheeft. Veins een zekere schuchterheid – vrouwen worden ook graag bedonderd! Het moeilijkste is de eerste paar keren om niet weg te kijken wanneer het schoone meiske gaat kijken wie/wat er haar nu eigenlijk ogenschouw neemt. Wanneer het oogcontact gemaakt is, glimlach dan op je allercharmantst. Naast het beluisteren van muziek, waar het bovendien goed mee valt te combineren, en lezen is dit verreweg het leukste om te doen in het openbaar vervoer.