Voer voor bleke wetenschappers
(Uit: de Volkskeuken, de Volkskrant dinsdag 1 februari, pagina 19)

Alweer een smeekbede in het Volksbrievenbusje, dit maal van een hongerige student. Hij wil graag zwaar tafelen, maar heeft slechts geld voor spaghetti met tonijn. Hij beklaagt zich over de 'stoofpotjes' en 'pindarookworsten' in de volkskeuken, en ook de goedkope recepten in zijn studentenkookboekje bevallen hem niet. 'Help ons, help de studenten van Nederland aan een goede maaltijd! God weet dat we het nodig hebben!'

Studenten zijn blijkbaar nog steeds arm, en zo hoort het ook, want zoals het spreekwoord zegt: plenus venter non studet libenter. Wie niet weet wat dat betekent is geen student en hoeft dus niet verder te lezen. Maar, voor de leergierige niet-student toch een vertaling: een volle maag studeert niet graag. En zo is het. Bovengenoemd stuk student moest zich schamen. Toen ik zelf nog studeerde had ik voedsel genoeg aan de wetenschap. Wat betreft mijn aards lichaam leefde ik van de wind, knollen en rapen, en van de milde giften van meelijdende weldoeners: een half zakje koude frieten met gestolde pindasaus, een glas bijna gesmolten ijsblokjes waar nog een vleugje jenever in zweemde. Spaghetti met tonijn at ik slechts een keer per jaar, en wel op de sterfdag van Pythagoras. Maar dit jongmens moet zonodig slempen en met zijn op staatskosten perfect gereguleerde gebit in grote lappen vlees bijten.

Nou, vooruit dan maar. Vegetarisch eten is meestal goedkoper, maar ook vlees hoeft niet duur te zijn. De meeste studenten grijpen dan naar het gehakt en verwerken dat in een of ander pastaprakje, maar dat gaat al gauw geweldig vervelen. Ook spotgoedkoop, en weer eens heel wat anders: het speklapje. Kostelijk, knapperig vet vlees, bij uitstek geschikt voor mensen die de hele dag turfsteken of trekschuiten lossen. En voor bleke wetenschappers, natuurlijk.

Verwarm de oven voor op 180 graden. Meng een paar eetlepels olie met thijm, rozemarijn, veel versgemalen zwarte peper en wat zout. Wrijf de speklapjes hier mee in. Leg ze op het ovenrooster, schuif de lekbak er onder, met een laagje water er in, anders gaat het druipende vet verbranden. Laat de lapjes roosteren. Hoe langer, des te krokanter: na twintig minuten zijn ze waarschijnlijk precies goed, van buiten krokant en van binnen mals. Maar langer kan ook, als je van droog krokant houdt. Wie geen oven heeft, kan ze ook langzaam braden in de koekenpan.

Stamppot van aardappels met fijngesneden rucola is hier lekker bij.
Sylvia Witteman