Kudde Gnoes
Op een dag werd ik wakker, benauwd, hijgerig – opgejaagd als een bang konijntje kijkend in het dubbelloopsjachtgeweer van een wreed smalende jager. Ik voelde mij onecht, alsof ik een desillusie van eigen makelij was en op de maat van mijn hysterich kloppende hart wist ik: ik moet een workshop horizonverbreding gaan volgen, anders kan ik net zo goed er gelijk een eind aan maken.
Mijn beangstigend nauwe horizon was mij al jaren een doorn in het spreekwoordelijke oog. Als een gehuifd paard bestierde ik de wereld, of liever: de wereld bestierde mij. Deze situatie werd onhoudbaar, als geschifte melk. Waar andere mensen rijpten, verzuurde ik. Dat nooit, verdomme, nam ik mij voor en schreef mij in voor de heilzame therapie die om onduidelijke reden in de Noordoostpolder gegeven werd.
Al snel bleek op de cursus dat iedereen geschrokken was van hun nauwe horizon. Het hele gebouw (de cursus werd op de bovenste verdieping van een flatgebouw in Emmeloord gegeven) gonsde ervan.
"Mijn horizon is misschien maar zeventien centimeter breed", meende de een. "Ik ken iemand die een horizon heeft van ongeveer twee meter vijftien", merkte een ander op.
"De Buddha", zegt Wieteke, de workshopleidster, "schijnt een horizon gehad te hebben van ongeveer twintig meter. Maar dat is helaas nooit aangetoond." Geschokt laat ik de getallen op mij inwerken. Twintig meter is niet niets. De workshop beloofd geen resultaten van dergelijke grootheid, maar kan wel een significant bredere horizon garanderen.
Ik vraag mij tijdens de eerste introductielessen maar af te vragen wat dat precies is, significant groter. Bedoelen ze procentueel of in absolute eenheden. Een verdubbeling van mijn horizon zou immers nog niet echt veel schelen. Mijn streven is een horizon van minstens een halve meter, dat lijkt nederig genoeg. Maar Wieteke schudt haar hoofd. "Wij hebben nog een lange weg te gaan", zegt ze meewarig.