Kudde Gnoes

Nep
Ik zit in de kantine van het hoofdgebouw mijn koffie te drinken. Midden in de verlaagde zaal, ongeveer dertig meter verderop, zit een meisje te praten met haar vriendje. Haar handjes maken allerhande bewegingen om het verhaal wat ze houdt kracht bij te zetten. Ik kan niet horen wat ze zegt, maar het zijn waarschijnlijk koetjes en kalfjes die de revue passeren.
Toch klopt er iets niet. Haar lichaamstaal verraadt haar ongemak, haar ünheimlichheid om er maar eens een germanisme tegenaan te gooien. Ze voelt zich - terecht - bekeken en ze compenseert haar onzekerheid met geveinsde verlegenheid.
Ze lacht, maar niet van harte. Haar onzekerheid maakt plaats voor onwetendheid, ze speelt met een lok haar. De jongen tegenover haar lacht ook, ziet niet wat ik zie. Dat het voorbij is, dat zij het weet maar dat ze hem het nog niet heeft verteld.